در اخرين لحظه ديدار به

چشمانت نگاه كردم و                    گفتم بدان اسمان قلبم

با تو يا بي تو بهاريست                          همان لبخندي كه توان را

از من مي ربود بر لبانت                  زينت بست.

و به ارامي از من  فاصله                گرفتي

                             بي هيچ كلامي.

 

من خاموش به تو نگاه می كردم

و در دل با خود مي گفتم :اي كاش اين قامت

نحيف لحظه اي فقط لحظه اي 

 مي انديشيد كه             اسمان بهاري يعني ابر

 

باران رعد وبرق و طوفان                               ناگهاني

 

و اين جمله ،جمله اي            بود بدتر از هر خواهش

 

براي ماندن و تمنايي                     بود براي با او بودن